بررسی تغییرات هیستوپاتولوژیک به دنبال تجویز پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) در محل برداشت سر استخوان فمور در خرگوش

زمینۀ مطالعه: برداشت سر استخوان فمور در شکستگی­ها یا بیماری­های دژنراتیو به عنوان یک جراحی حمایتی بوده و  ایجاد فیبروز و ترمیم در ناحیه جراحی معمول است. کوتاهی دوره ترمیم و ایجاد حداقل بافت فیبروزه و جایگزینی آن با بافت استخوان کمک موثری در بازگشت حیوان به شرایط سلامت می‌نماید. هدف: هدف تحقیق مطالعه تغییرات هیستوپاتولوژیک ایجاد شده بعد از تجویز پلاسمای غنی از پلاکت در محل برداشت سر فمور در خرگوش بوده است. روش‌کار: 20 سر خرگوش  سفید نیوزیلندی در دو گروه مساوی شامل گروه‌ کنترل (برداشت سر استخوان فمورFHO ) و گروه تیمار (FHO همراه با قرار دادن پلاسمای غنی از پلاکت  PRP)  توزیع شدند. در هر دو گروه بعد از انجام بیهوشی عمومی با استفاده از رهیافت کرانیولترال نسبت به تروکانتر بزرگ، سر استخوان فمور برداشته شد. در گروه تیمار  PRPاتولوگ در محل جراحی به عنوان بستر قرار گرفت. حیوانات بعد از هشت هفته یوتانایز شده و استخوان فمور از ناحیه راسی  به طول 2 سانتی‌متر همراه با بافت‌های ترمیمی اطراف ناحیه جدا شده و از محل ترمیم هر کدام از نمونه‌ها مقاطع میکروسکوپی تهیه شده و با هماتوکسیلین₋ائوزین و  ماسون تری‌کروم رنگ‌آمیزی شدند. پس از مقایسه و ثبت تغییرات کیفی در ناحیه جراحی، با استفاده از اسکن­های با بزرگ نمایی 50 برابر نسبت تشکیل بافت­های جوانه گوشتی به غضروف، جوانه گوشتی به استخوان و غضروف به استخوان محاسبه شد. نتایج: در گروه تیمار تشکیل بافت­های غضروف و استخوان در روند ترمیم از نظم  و یک­پارچگی بیشتری برخوردار بود. نسبت تشکیل بافت غضروف به بافت جوانه گوشتی و نسبت تشکیل بافت استخوان به بافت جوانه گوشتی در گروه PRP در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی­داری بیشتر بود. این موضوع نشانگر گرایش بیشتر به استخوانی شدن و سرعت بیشتر در ترمیم ناحیه آسیب در گروه 2 است. نتیجه‌گیری نهایی: استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت باعث افزایش نظم و تسریع در روند ترمیم بافت استخوانی برداشت شده در راس استخوان فمور خرگوش گردید. به نظر می­رسد بتوان استفاده از PRP را به عنوان یک پروتکل درمانی جهت تسریع در ترمیم بافت استخوانی برداشت شده در این موارد پیشنهاد نمود.